Slapen als lepeltjes in een doosje…
Seksualiteit en intimiteit is voor iedereen belangrijk, ook voor ouderen, en ook voor ouderen met dementie.
Intimiteit kunnen delen is een belangrijk aspect voor partners om de zorg goed vol te houden. Ook seksuele gemeenschap kan zowel voor ouderen met dementie als voor hun partners heel fijn zijn en een contact zijn waarbij je juist minder gehinderd bent door die nare ziekte en achteruitgang van geheugen.
Seksualiteit kan ook heel vervelend uitpakken bij dementie als de partner ontremd raakt, als oude trauma’s terugkomen of als je als partner zo in de zorgrol zit, dat seksualiteit de grens en bescherming voor jezelf doorbreekt.
In mijn praktijk kom ik regelmatig in aanraking met problemen en zeker met vragen en onzekerheden op dit gebied. Het allerbelangrijkste voor artsen en hulpverleners is dat we opening geven in ons gesprek om over problemen en onzekerheden te kunnen praten. Dat betekent dat je zelf als arts of hulpverlener moet vragen hoe het gaat met de onderlinge intimiteit en seksualiteit. En als ouderen in een bed slapen, soms als lepeltjes in een doosje, en soms al meer dan 60 jaar, dan is dat bijna een contra-indicatie voor een opname.
Een van de partners kan ook verliefd worden op een ander, er kan tussen partners een verschil in verlangen zijn. Als kind wil je niet geconfronteerd worden met de seksuele behoeftes of gedragingen van je ouders. In al die situaties is het goed om niet direct te oordelen vanuit burgerregeltjes, maar te kijken wat kan en goed is voor een ieders welzijn en kwaliteit van leven. Ook bij dementie, ook in de laatste fase van het leven.